من از سواحل.....

من از سواحل خطوط ظلمت فریاد میکشم

خاکسترم را در قطره ای کن

با دریایی از اندوه

مرا لبریز کن

تا صبحی دیگر

طلوعی دیگر......

تنهایی.....

تنهایی تک واژه سنگینی است

یک واژه است ولی عمق یک زندگیست

سالها گذشت و تنهایی سلطان دلم شد 

سلطان دل غریب و حسرت کشم شد

ای آشنا عالم تنهایی چه خوش است 

هرچه باشد از گدایی عشق خوشتر است.....

گذشتن.....

میتوان از آب و از نان گذشت,و از جان خود حتی گذشت

ممکن اما نیست مجنون بود و از لیلا گذشت

عاشقان را جامه ای پوشیدنی جز چشم نیست

یا ز خیر عشق یا میباید از دنیا گذشت........

خودمان باشیم.....

بیا خودمان باشیم

تو حرف بزنی,من نگات کنم

من نگاه کنم,تو بخوانی

و بعد لبخند بزنیم براین همه دیوانگی...

برای انتقام از فرداهایی که برای ما نیست.....

حرف دلم.....

هرچه دلدار بکرد با دل ما خوش باشد

خوش بسوزد دل ما گر دل او خوش باشد

او که رفت ولی یاد دلش در دل ماست

خوش بمانم که اگر بی دل ما خوش باشد......

خسته ام.....

  

خسته ام فردا نگاهت را برایم پست کن

یک بغل حال و هوایت را برایم پست کن

دلم از آواز غمگین شب پراست

لطفا آن لحن خوش صدایت را برایم پست کن......

عاشق نشدی....

پیداست هنوز عاشق نشدی

زندانی زندان دقایق نشدی

وقتی که مرا از دل خود می رانی

یعنی که تو هیچ وقت عاشق نشدی

زرد است که لبریز حقایق شده است

است! که با درد موافق شده است تلخ

عاشق نشدی و گرنه می فهمیدی

پاییز بهاریست که عاشق شده است......

از فکر من......

از فکر من بگذر خیالت تخت باشد

من میتوانم بی تو همخوشبخت باشم

این من که با هر ضربه ای از پا در آمد

تصمیم دارد بعد از این سر سخت باشد

تصمیم دارد با خودش,باکم بسازد

تصمیم دارد هم بسوزد هم بسازد......

یک برگ

یک برگ دیگر از تقویم عمرم را پاره میکنم

امروز هم گذشت

با مرور خاطرات دیروز

باغم نبودنت... وسکوتی سنگین

و من شتابان در پی زمان بی هدف

فقط میروم..فقط میدوم 

یاسها هم مثل من خسته اند 

از خزان و سرما گرمی مهر تورا میخواهند

غنچه های باغ هم دیگر بهانه میگیرند

میان کوچه های تاریک غربت و تنهایی

صدای قدمهایت را میشنوم اما تو نیستی

فقط صداییست مبهم

قول داده بودی برایم سیب بیاوری

سیب سرخ خورشید

سیب سرخ امید

یادت هست؟؟

و رفتی و خورشید راهم بردی

و من در این کوچه های تنگ و تاریک

سرگردانم و منتظر

برگی از زندگی ام را ورق میزنم

امروز به پایان دفترم نزدیکم......

حالا که......

حالا که دست هایت چتر نمی شوند

حالا که نگاهت ستاره نمیباره

حالا که خانه ای برای ما شدن نداریم

از کاغذ شعرهایم اتاقی می سازم

تا آوار تنهایی برسرت نریزد 

و آرامش خیالت 

خیس اشک هایم نشود.......

به حرمت....

به حرمت آن شاخه ی گل سرخی لایه دفتر

ترانه هایم خشک شد

به حرمت قدمهایی که باهم در آن کوچه ی 

همیشگی  زدیم

به حرمت بوسه هایمان 

نه

تو حتی به التماس هایم اعتنا نکردی

قصه به پایان رسید و من همچنان 

در خیال چشمان سیاه تو ام

که ساده فریبم داد 

قصه به پایان رسید

و من هنوز بی عشق تو

از تمام رویا ها دلگیرم.......................

چه قدر سخته....

چه قدر سخته تو چشمای کسی که عشقت رو ازت دزدید

به جاش یه زخم همیشگی رو قلبت هدیه داد زل بزنی

به جای اینکه لبریز کی نه ونفرت شی حس کنی هنوزم دوسش داری

چه قدر سخته دلت بخواد سرت رو باز به دیواری  تکیه بدی که  یه بار آوار غرورش

همه وجودت له شده.....

چه قدر سخته تو خیالت ساعتها باهاش حرف بزنی

اما وقتی دیدیش هیچ چیز جز سلام نتونی بگی....

چه قدر سخته وقتی پشتت بهشه دونه های اشک گونه هاتو خیس کنه

اما مجبور باشی بخندی تا نفهمه هنوزم دوسش داری.....

چه قدر سخته گل آرزوهاتو تو باغ دیگری ببینی

و هزار بار تو خودت بشکنی و اونوقت آروم زیر لب

بگی: گل من باغچه نو مبارک.......

تنهایی.......

وقتی با تو نیستم از من چه میماند

از من جز این هرلحظه فرسودن چه میماند

از من چه میماند جز این تکرار پی در پی

تکرار من در من مگر از من چه میماند

غیاز خیالی خسته از تکرار تنهایی

غیر از غباری در لباس تن چه میماند

از روزهای دیر بی فردا چه می آید؟

از لحظه های رفته ی روشن چه میماند؟

برایت.....

برایت خاطراتی برروی این دفتر سفید نوشتم

که هیچکسی نخواهد توانست چنین خاطرات شیرینی را

برای بار دوم باز گوید.

چرا مرا شکستی؟ چرا؟

اشعاری برایت سرودم

که هیچ مجنونی نتوانست مهربانی ومظلومیت چهره ات توصیف کند

چرا تنهایم گذاشتی؟ چرا؟

چهره ی پاک و معصومت را هزار بار بر روی ورق های باقی مانده وجودم نگاشتم

چرا این چنین کردی با من؟چرا؟

زیباترین ستارگان آسمان را برایت چیدم.

خو شبوترین گلهای سرخ را به پایت ریختم.

چرا این چنین شد/؟چرا؟

من که بودم؟

که هستم به کجا می روم؟

عزیزم.....

عزیزم دور از چشم باد در گوش این کبوتران هزاران نغمه عاشقانه 

گفته ام ...

بر لبهایشان بوسه زده ام تا پیش تو بیایند ...

اینها امانتدار نفس های من هستند تا در تو بدمند ...

باز بلند شوی و به زندگی من سلام دهی ...

باز کن پنجره را کبوتران از راه دوری امده اند ....

پ.ن

چه بلاگفا سوت وکور شده!!!!

انگار همه رفته اند ...

جاری باشید

وتو رفتی...

وتورفتی ورفتی

ومن رسیدم به ابتدا

هرچقدرتو دورترمی شدی من نزدیکترمی شدم

تورفتی

ببین من همین جاایستاده ام

فاصله ی من تاتوهیچ تغییری نکرده

 

واین زمانه است که چشمان توراازمن ربود

هنوزهم چشمانت رایادم هست

انروز

که توبامن حرف زدی

چشمانت گفتندبامن می مانی

ومن هنوزچه خوش خیالم

خیالی نیست تورفتی

تامن بانبودنت بسازم

تنهامی گویم خداحافظ

این توبودی که رفتی ...

 

گفتی.....

گفتی مسافری و من انقدر عاشقم

که سالهاست نماز دلم را شکسته

میخوانم

من نه انم که دو صد مصرع رنگین گویم

من چو فرهاد یکی گویم و شیرین گویم......

دل تمنا میکند تا من بسازم خانه ای

عاشقان کی خانه دارند دل مگر دیوانه ای....

یافتن میلیون ها دوست معجزه نیست

معجزه تویی که بین میلیون ها دوست

تکی.......